Taki sobie felietonik weecendowy…..powstał po spotkaniu z kandydatem.

’Samochwała’….

Wyścig do wyborów samorządowych już się rozpoczął. No to dawaj!, a co ja nie mogę przecież jest demokracja -każdy może. No i już się zaczęło. Drogi wyborco wybierz mnie ,mnie, jestem piękny (a) mądry(a) znam się na wszystkim.

No to już zaczęło niestety mi towarzyszyć uczucie zażenowania.

Jak wiadomo, to poczucie wstydu za kogoś, kto sam się nie wstydzi, ponieważ albo uczucie wstydu jest mu w ogóle obce, albo uważa błędnie, że wstydzić się nie ma za co, choć robi rzeczy wstydu godne. Coraz więcej osób w ogóle nie ma poczucia wstydu, a równie wiele nie zdaje sobie sprawy, że robi coś, czego trzeba się wstydzić, choć poczucie wstydu jako takie nie jest im obce. Obserwuję bowiem współczesne targowisko próżności i wstyd mi za ludzi, którzy albo nie mają żadnych istotnych zasług, ale uznają się za (osoby znane z tego, że są znane), albo faktycznie je mają, ale nie mogą się zadowolić ich instytucjonalnym uznaniem (np. w postaci tytułu naukowego), lecz muszą jeszcze prezentować swoje rozdęte ego przy byle okazji, nieumiarkowanie lansując siebie, a czasami i potomstwo. Zachowywania tak potrzebnej nam skromności nie ułatwia oczywiście współczesny internet , który jest w ogromnej mierze winny owej epidemii narcyzmu. Idzie w nim bowiem przede wszystkim o stałe produkowanie jakichkolwiek informacji, bez względu na ich jakość, o ciągłe kontrolowanie swojej pozycji jako produktu na rynku, na którym jednym ze źródeł sukcesu materialnego stała się widzialność. W ten sposób podtrzymując ciągły ruch w cyfrowym świecie informacji, gdzie każde kliknięcie jest źródłem zysku w intrenecie. I tak oto brak skromności skutecznie wzmacnia najgorsze ludzkie cechy: próżność i pogardę oraz cnotę dyskrecji. Psuje nas i świat, w którym żyjemy.

No to wybierajmy mądrze podłączając myślenie…Fajnie, że głosujemy, ale na tym nasza rola się kończy.